Polska podpisała z wieloma krajami protokół w sprawie zapobiegania podwójnego opodatkowania za pracę.

W tym przypadku osoba, która wykonuje pracę przykładowo w Holandii będzie płaciła podatek tylko w Polsce lub tylko w Holandii. Wiele zależy od rezydencji podatkowej, w polskim prawie określa się, że jeżeli osoba przebywa poza krajem więcej niż 184 dni w roku oraz przykładowo mieszka tam jego rodzina wówczas podatek płaci się za granicą.

Zasady opodatkowania pracy za granicą

Podatek od pracy za granicą

Umowy pomiędzy krajami, które mówią o unikanie podwójnego opodatkowania są umowami dwustronnymi. Państwa porozumiewają się co do szczegółów uregulowania zasad opodatkowania dochodów z pracy. Podstawowym założeniem jest uniknięcie płacenia podatku w dwóch krajach. Warto zwrócić uwagę na kraju, który ma pierwszeństwo w ściąganiu podatku, jest to kraj w którym pracownik przebywa najdłużej, posiada tam ośrodek swojego swoich interesów życiowych. Jeżeli postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania będą kłóciły się z zasadami, przepisami danego kraju wówczas stosowane będą postanowienia umowy międzynarodowej. Postanowienia tego rodzaju to duża oszczędność dla pracowników, którzy do tej pory mogli płacić podwójny podatek od pracy.

Pracownicy mogą otrzymać certyfikat rezydencji, jest to zaświadczenie o miejscu, w którym będą odprowadzane podatki, wydawany jest przez administrację podatkową. W tym przypadku nie możemy zastąpić certyfikatu zwykłym oświadczeniem, powinniśmy przedłożyć certyfikat w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania. Należy posiadać oryginał dokumentu, zawiera się w nim miejsce rezydencji, okres ważności czy też adres podatnika. Opodatkowanie może dotyczyć także przedsiębiorców, zysków jakie osiąga firma, dywidend oraz odsetek, Dotyczy to również emerytury, świadczeń dla studentów oraz oczywiście wynagrodzeń dla pracowników.

Każdy każda osoba, która pracuje za granicą powinna określić swoją rezydencje podatkową co będzie podstawą określenia gdzie mamy zapłacić podatek od pracy za granicą. Stosuje się zasadę ilości dni przebywania zagranicą oraz posiadania ośrodka interesów życiowych. Może być to zamieszkanie rodziny, posiadaniem mieszkania, domu prowadzeniem działalności społecznej czy politycznej.